~ Perspektywa Harper ~
Obudziłam się wczesnym rankiem przeciągle ziewając. Jeszcze raz
rozglądnęłam się po moim nowym pokoju. Panował tu bałagan, ze względu na
mój wczorajszy przyjazd do tego miasta. To tu miałam kontynuować studia
gastronomiczne na tutejszym uniwersytecie. W pokoju leżały porozrzucane
ubrania, trzy otwarte walizki i cała ich zawartość leżała tu i tam.
„Cóż, trudno, później to posprzątam.” – Nie chciałam tracić na to czasu,
ponieważ postanowiłam zjeść coś na mieście. Wybrałam z walizki ‘ciuchy’
na dziś i naturalnie się przebrałam. Próbując nie patrzeć na mój
rozgardiasz i bałagan. Włożyłam mój biały smartfon do kieszeni dżinsów i
pobiegłam do przedpokoju. Bardzo zależało mi, aby nie stać w kolejce.
Przecież trzeba zwiedzić to miasto! Założyłam kozaki, szary, wełniany
szalik, czapkę i rękawiczki w tych samych kolorach. Zarzuciłam czarną
kurtkę, zdjęłam klucz z wieszaka, w ostatniej chwili wzięłam niebieską
torbę rozłożoną na środku pomieszczenia i wybiegłam z mieszkania.
Przekręciłam klucz i schowałam do torebki. Szybko zbiegłam schodami na
dół, a mieszkałam na drugim piętrze. Spieszyłam się, aby nie stać w
wspominanych już kolejkach. Szkoda było tracić dnia, a zwłaszcza, że był
to weekend. Niedziela, a w sobotę rzecz jasna pożegnałam się z
Kalifornią, w której spędziłam prawie całe moje życie. Coś stojącego po
drugiej stronie przykuło moją uwagę… jeszcze raz się przyjrzałam…
Przecież to jest Nora! To niemożliwe, czyżby uciekła ze schroniska i
przywędrowała aż tu? Może miała innego właściciela? To nie miało
znaczenia, moja ulubiona towarzyszka zabaw stała po drugiej stronie
jezdni. Ku mojemu szczęściu światło było zielone i przebiegłam na drugą
stronę.~ Perspektywa Nory ~
Jak co dzień, wczesnym rankiem postanowiłam zjeść coś na mieście. Niestety, ale dzisiaj nie miałam na nic, na nic ochoty. Wpadłam na pomysł, by odwiedzić Fado. W końcu co mi szkodzi? Wyszłam przez żeliwną bramę jednego z parków i ślizgałam się po chodniku pokrytego gołoledzią. Ludziom nie sprawiało to większych trudności, a niektórzy nawet się przewracali! Jednak nagle coś się zmieniło. Jacyś ludzie zaczęli pokazywać palcami jakąś dziewczynę, biegnącą w kozakach i to w moją stronę. Chwila, chwila… czy ja nie znam tej dziewczyny? Skądś ją pamiętam… ten zapach… zaczęłam silniej obserwować przebiegającą przez jezdnię młodą dziewczynę, która wyglądała jak…. Harper! Od razu odbiłam się tylnymi kończynami, zaczęłam ujadać, zmierzając do mojej ukochanej, cudownej, Harper! Nie mogłam w to uwierzyć, jak ona się tu znalazła. Zaczęłyśmy się ściskać, ludzie przyglądali nam się przez chwilkę, a później jak zwykle zajęli się sobą, to znaczy, zaczęli znowu gdzieś się spieszyć. Dla mnie czas się zatrzymał, chciałam, aby ta chwila trwała wiecznie. Czułam dotyk delikatnych rąk Harper, gładzących mój psi kręgosłup.
- Nora! Ty mój głuptasku… - Dziewczyna cicho szeptała mi coś, trochę coś rozumiałam, ale jednak nie bardzo. Zachęciła, abym szła za nią i tak zrobiłam. Ufałam jej bezgranicznie, nie potrafiłam uwierzyć, że znów mogę się jej łasić i się przytulać. Była jedynym człowiekiem, któremu ufałam i kochałam. Chyba nam obu było bardzo przyjemnie. Poczułam zapach psa i jakiegoś innego człowieka.
< Do chętnego, chyba musi ktoś, kto ma właściciela ;P >
